ملیکا امیرمجاهدی من ملیکا هستم و همیشه به «گرما و صمیمت خانه» فکر می‌کنم. برایم مهم نیست خانه بزرگ باشد یا کوچک، دیوارهایش نو باشد یا قدیمی؛ مهم این است که آدم‌ها در آن با هم دوست باشند، کنار هم بخندند و احساس آرامش داشته باشند. به نظر من خانه‌ای

زهرا فیوج، زهرا تاجیک، سعیده افضلی ما همیشه دوست داشتیم در کلاس‌هایی شرکت کنیم که با علاقه و استعدادهای خودمان هماهنگ باشد. برایمان کلاس‌های مختلفی فراهم می‌شد و ما بابتش خیلی خوشحال و سپاسگزار بودیم، اما بعضی‌وقت‌ها مجبور بودیم در کلاس‌هایی شرکت کنیم که انتخاب خودمان نبود و از آن‌ها

نازنین زینب محمدی، ستایش غلامی، فاطیما دبستانی، فاطیما بهپوری مدت‌هاست که ما چهار نفر به یک آرزو فکر می‌کنیم: اینکه خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، شبیه خودمان باشد. دوست داریم حتی چیزهای کوچکی مثل رنگ پرده‌ها، طرح روتختی یا جای وسایل را خودمان انتخاب کنیم. ما معتقدیم انتخاب‌های کوچک

سعیده افضلی، حمیرا رمضانی مدتی است که به این موضوع مهم فکر می‌کنیم که چرا بعضی‌وقت‌ها بچه‌ها در خانه با هم ناسازگار می‌شوند و نمی‌توانند کنار هم زندگی خوبی داشته باشند؟ فکر کردیم شاید بشود راهی پیدا کرد تا رابطه‌ها بهتر و دل‌ها به هم نزدیک‌تر شوند. پس تصمیم گرفتیم

ساحل بالست، هانیه بیرده، زهرا آجودانی ما دلمان می‌خواست خانه‌مان پر از زندگی و شادی باشد. فکر کردیم چه‌کار می‌توانیم بکنیم تا وقتی کسی به خانه نگاه می‌کند، احساس خوبی پیدا کند. تصمیم گرفتیم با کاشتن نعنا، توت‌فرنگی، گوجه و فلفل باغچه خانه را زنده کنیم. برای شروع به یک

دریا پارسا من همیشه دوست داشتم کارهایی انجام بدهم که بعضی‌ها می‌گویند «مردانه» است. اما به نظر من هیچ کاری مخصوص دخترها یا پسرها نیست؛ هر کسی می‌تواند هر رؤیایی را دنبال کند. کتاب «زنان پیشرو» را خواندم که درباره‌ موفقیت زنان در شغل‌هایی بود که به نظر همه مردانه

رها سابکی، حلما فیوج، نرجس حاج‌حسینی، فاطمه زهرا پورشیخعلی و درسا عباس‌زاده ما پنج نفر دلمان می‌خواست قصه‌هایی درباره‌ی «خانه» بسازیم، خانه‌هایی که هر کدام رنگ و شکل زیبایی داشته باشند. دفترهایمان را باز کردیم و قصه نوشتیم و نقاشی کشیدیم: یکی خانه‌ای روی ابرها کشید، دیگری خانه‌ای با استخر

زینب تاجیک، الهام آذرپیرا، هانیه رمضانی و بنیتا حسن‌زاده. ما چهار دختر یازده‌، دوازده‌ساله یک روز گوشه‌ی حیاط نشستیم و فکر کردیم که: «چرا خانه‌ی ما پر از گل و رنگ نباشد؟ چرا اینجا بوی زندگی ندهد؟» ما تصمیم گرفتیم رویای کوچکمان را به حقیقت تبدیل کنیم. با شوق به

زهرا پلاشی‌، محدثه سبحانی، فاطمه طاهری، محدثه کاشی، هنگامه مهربان، ستایش حیدریان، گلناز بوداغیان، ساحل بالست ما می‌دانیم که در هر خانه‌ای، وقتی چند نفر کنار هم زندگی می‌کنند، گاهی بحث و اختلاف پیش می‌آید. این طبیعی است، اما ما نمی‌خواستیم این اختلاف‌ها باعث دلخوری شود. برای همین دنبال راهی

سوگند نادری «دنیای کوچک من» نام پروژه‌ی من است؛ دنیایی که روی پارچه‌ها نشسته و با همه تقسیم می‌شود. من دختری هستم پر از رنگ و خیال. از وقتی سوزن و نخ را به دست گرفته‌ام، انگار زبانی تازه برای حرف زدن با دنیا پیدا کرده‌ام. هر بار که نخ

فاطمه عشایری، فاطمه محمدی ما هر بار که از کنار خانه‌ای قدیمی در کوچه‌های تهران رد می‌شدیم، دلمان می‌لرزید. چیزی در آن پنجره‌های چوبی و دیوارهای کاه‌گلی بود که پایمان را شل می‌کرد. چرا خانه‌های قدیمی این‌قدر گرم و صمیمی‌اند؟ چرا وقتی واردشان می‌شوی، انگار با تو حرف می‌زنند؟ این

معصومه بهرامی من همیشه دختری خیال‌پرداز و خلاق بودم. وقتی همه درباره «خانه» حرف می‌زدند، من ناگهان از زاویه‌ای متفاوت به موضوع نگاه ‌کردم: اگر خانه مثل بدن ما باشد، چه؟ اگر هر اتاق، هر دیوار و هر دروازه، شبیه یکی از اعضای بدن ما باشد، چه؟ این فکر ساده،

مرجان پاشازاده، هستی صحراگرد ما دو نفر همیشه چشممان به برج آزادی تهران بود و هر وقت از دور آن بنای باشکوه را می‌دیدیم، انگار با آن قوس‌های زیبایش برایمان دست تکان می‌داد و می‌گفت: «من نماد ایرانم». برای ما، برج آزادی فقط یک ساختمان نبود، نمادی از هویت، ریشه‌ها