رویداد «خانه، زبان مشترک ما» با هدف مرور دستاوردهای پروژه‌ای یک‌ساله و نمایش نتیجه تلاش‌های مشترک مؤسسات آمال، توسعه و ابتکار نوید و نیک‌گامان جمشید، روز چهارشنبه ۲۳ مهرماه ۱۴۰۴، در کتابخانه مرکزی کانون اسلامی انصار در تهران برگزار شد.
در این رویداد چهره‌های شاخصی از حوزه‌های اجتماعی و دولتی از جمله فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت، احمد خاکی معاون دفتر امور کودکان و نوجوانان سازمان بهزیستی کشور، محمد نصیری مدیرکل بهزیستی استان تهران و مریم شاکری مدیر بهزیستی شهر تهران حضور داشتند. حضور آنان در کنار کودکان و مربیان، بر اهمیت و تأثیر این پروژه در زمینه توانمندسازی کودکان تأکید داشت. همچنین نمایندگانی از بسیاری از سازمان‌های مردم‌نهاد و خصوصی نیز در این مراسم حضور داشتند.
این مؤسسات در یک همکاری سه‌جانبه، با تکیه بر تخصص و تجربه خود، الگویی از مشارکت مؤسسات مردمی را به نمایش گذاشتند که در آن تلفیق خدمات شبه‌خانواده، برنامه‌های توانمندسازی و آموزش‌های مکمل، مسیر تحول جامعی را برای کودکان ترسیم کرده بود.
برنامه‌های رویداد
رویداد خانه، زبان مشترک ما از ساعت 13 با خوشامدگویی اشکان تقی‌پور، مدیرعامل مؤسسه نیک‌گامان جمشید، آغاز شد. او در توضیح نام پروژه تأکید کرد که «خانه» فقط یک مکان فیزیکی نیست و جایی است برای پرورش رؤیاها، شکل‌گیری اعتماد و شکوفایی استعدادهای کودکان. در این جشن خانه نمادی از رشد، همدلی و یادگیری است.
سپس کودکان از ساعت ۱۴ تا ۱۶ پروژه‌های مختلف خود را در چهار سالن ارائه دادند و دنیایی متفاوت از خلاقیت و تجربه‌های آموزشی خود را به نمایش گذاشتند.
در غرفه نویسندگان کوچک دنیایی از تخیل و احساسات به نمایش گذاشته شده بود و هر صفحه نوشته‌شده روایتی منحصربه‌فرد از دنیای درونی کودکان بود. غرفه از بذر تا زندگی با گلدان‌های سبز و سرزنده، نمادی زنده از امید و پویایی را در دل مهمانان زنده می‌کرد. غرفه آزادی و شروعی تازه نیز هرکدام به شیوه‌ای خلاقانه، تجربه‌های کودکان از استقلال و مسیرهای نو را به تصویر می‌کشیدند. درغرفه‌های با هم خیال کنیم و خانه‌های کلاسیک، ایده‌ها و خلاقیت بچه‌ها به شکل ماکت و طراحی‌های خلاق متجلی شده بود. غرفه زنان پیشرو و دختران خودساخته با تمرکز بر توانمندسازی و الگوسازی، داستان رشد و خودباوری را روایت می‌کردند. زندگی ما و گل‌ها و نوشتن برای زیستن نیز با تلفیق هنر و زندگی، نشان می‌دادند که کودکان چگونه از طریق نوشتن و ارتباط با طبیعت، معنای زندگی را درک کرده‌اند. هر غرفه، دریچه‌ای بود به دنیای کودکان که نه‌تنها مهارت‌هایشان، بلکه بینش و احساس آنان را در قالب پروژه‌هایی خلاق و اثرگذار به نمایش می‌گذاشت.
دختران در تمام غرفه‌ها با اعتمادبه‌نفس درباره پروژه‌هایشان سخن گفتند، مسیر یادگیری خود را توضیح دادند، با مهمانان وارد گفت‌وگوهایی صمیمی شدند و هدیه‌هایی متناسب با پروژه‌ها به آنان اهدا کردند.
در ادامه مراسم، تئاتر شورایی خانه ما اجرا شد؛ نمایشی تعاملی که همه تماشاگران را به مشارکت دعوت می‌کرد. در این اجرا، مفهوم «خانه مشترک» به شکلی نمادین به تصویر کشیده شد.
برگزاری دو نشست
در این مراسم همچنین دو نشست برگزار شد. در «نشست مربیان»، با تسهیلگری کاظم متولی، فاطمه طوقانیان از مؤسسه نیک‌گامان جمشید، مونا جدیدی سرپرست آموزش مؤسسه آمال، سحر اسماعیلی مربی خانه‌های کرمان و محبوبه حُسن مددکار خانه دختران ایران از تهران، مسیر یک‌ساله پروژه را بررسی کردند و از تجربه‌های خود در طول اجرای پروژه و چالش‌ها و تغییراتی که در روند یادگیری و تعامل کودکان ایجاد شد، سخن گفتند.
مونا جدیدی در بخشی از سخنان خود با اشاره به روش‌های آموزشی پروژه گفت: «در این فعالیت با به کارگیری شیوه‌های تعاملی و مشارکتی در آموزش، این فرصت را برای هر کودک فراهم کردیم که با پشتیبانی مشاوران و مربیان، مسیر منحصربه‌فرد رشد خود را کشف کند و در بستری خلاقانه، افکار و احساساتش را بیان کند و در نهایت خودﹾ عامل تغییر برای رسیدن به خواسته‌هایش باشد.»
در نشست «گفتگو با کودکان» نیز مجید نوید، مؤسس و بنیان‌گذار مؤسسه آمال درباره اثربخشی پروژه، چالش‌ها و دستاوردهای این فعالیت با بچه‌ها گفتگو کرد.
در نهایت فرصتی برای پرسش و پاسخ در نظر گرفته شد و مراسم با سخنان رضا درمان، مدیرعامل مؤسسه نوید، به پایان رسید.
در پایان جشن، کودکان با شور و لبخند از مهمانان خود پذیرایی کردند. این بخش، تصویری زنده از اعتمادبه‌نفس، احساس تعلق و شادی آنان بود و در چشمان درخشانشان می‌شد نتیجه‌ی یک سال تلاش، آموزش و رشد را دید.
این تجربه نشان داد که وقتی برای کودکان فضایی امن و خلاق فراهم شود، می‌توانند روایت‌گر زیباترین داستان‌های رشد و امید باشند. جشن پایانی پروژه «خانه، زبان مشترک ما» تنها نقطه پایان یک برنامه نبود، بلکه آغاز مسیری تازه برای همه‌ی کسانی بود که به توانایی‌های بی‌پایان کودکان ایمان دارند.
